Japonlardan bunu hiç beklemezdim

Eşim gece eve geldi. Ben yorganı üzerime çekip susup bekledim. Yine hiç ses çıkartmadan geçip uyudu. Ama yine de içimde bir tedirginlik vardı. Ya cidden bir şey yaparsa? O gece sabahı zor ettim. Sabah olur olmaz kızı okula hazırlayıp birlikte evden çıktık.

Eşimle hiçbir diyaloğumuz olmadı. Sanırım evden çıkmam onu da korkuttu. Bu çıkıp gidecek diye kendisi de korktu bence. Ama bu böyle devam etmez dedim. Aradım arkadaşlarımı onlara dün gece böyle böyle oldu diye anlattım. Zaten ben arayıp sormasam da günlük en az 3 kere yazarlar bana. İyi misin? bir sorun var mı?

Line’da grup kurduk. En ufak bir şeyde hemen haber ver bize dediler. Dün gece onlara gidemezdim. Ne kadar bacılarım gibi görsem de sonuçta japonlar ve japonlar asla evlerine yatılı misafir kabul etmezler. Onlarla nerdeyse günlük buluşmalara başladık. Her gün dakika dakikasına her şeyi anlatmamı istiyorlardı. Parasız olduğumu da bildikleri için bana yemek ısmarlıyorlardı. Sırasıyla bir o ödüyordu bir diğeri ödüyordu. Onlar sayesinde sıcak, taze yemek yemeğe başladım. Hatta her geldiklerinde evden patates, soğan, domates, limon ne bulurlarsa 3-5 tane de olsa poşete koyup getirmeye çalışıyorlardı. Ben de salça olmasa da güzel bir şekilde pişirip yemek yapmaya çalışırdım.

Aradan bir kaç gün geçtikten sonra yine ATM’yi kontrol ettim ve işimin birisinden 40 bin yen yattığını gördüm. O 40 bin yen sanki bana 400 bin yenmiş gibi çok büyük bir para olarak göründü. Yine bir emlakçıya girip ev baktım. Bir kaç ev buldum. Kirası çok uygundu ama depozitosu, emlakçı komisyonu, anahtar değişme ücreti, kefil şurketi derken en ucuz şekilde bile toplam 85 bin yene girebiliyordum. Bende var 40 bin yen. Yalvardım yakardım. 1 hafta sonra maaşım yatacak yarısını o zaman versem olur mu dedim? Olmaz dedi!

Ama ben yine de pes etmedim. Her gün iş çıkışı kızla buluşup birlikte ev aramaya başladık. Her gün 2-3 ev bakıyorduk. Hepsi de birbirinden küçük ama kirası bize uygundu. Tam bir ev begendik. Japon arkadaşlarıma da gosterdim. Gelip baktılar onlar beğenmedi. 10. katta çatı katıydı. Kışın soğuk olur, yağmur girer vesaire iptal ettirdiler.

Yine başaramadım bir ev tutmak bana hayal olmuştu. Arkadaşlar da maaşımı dört gözle bekler oldular. İlk maaşımın yattığını fakat sadece 40 bin yeni yatmış olduğunu dedim. Bu parayla ev tutamıyorum dedim. İkisi de bana yarın buluşalım dediler. Ertesi gün işten çıkar çıkmaz onlarla buluştuk. Bir emlakçıya gidelim dediler. Bu sefer onların istediği bir emlakçıya girdik. Bizim için kirası ucuz olsun dediler. Öyle evlere girdik gezdik ki yaşanılacak gibi değildi.

Bir hafta da bu şekilde geçti. Her gün ev ev dolaşıyorduk. Bie hafta sonunda bir eve gittik. Ben çok beğenmedim ama her iki arkadaşım da bu ev tam size göre dediler. Bu evi tut diye ısrar ettiler.

O ay kampanyalıymış o ev. depozito, kefil şirket ücreti ve 2 ay kira bedavaydı. 11. ayda girersem ilm kira 1. ayda ödeyecekmişim. Sadece emlakçı komisyonu ve anahtar değiştirme ücreti ile toplam 60 bin yen tutuyordu. Bu şans bana bir daha denk gelmezdi, kaçıramazdım bu kampanyayı ama elimde de sadece 40 bin yen var. Hadi evi tuttum içine girdim, o evden çıktım bu çocuğa yemek nasıl bulacaktım? elimdeki tüm parayı kuruşuna kadar eve versem diğer maaşı alana kadar bir kuru ekmek bile alamazdım. Bunu anlattım arkadaşlara.

Sen dur gel anlaşalım, bu evi tut dediler bana. Emlakçıyla birlikte ofise geri döndük. Önümüze sözleşme kağıtlarını koydular. Benden banka hesabı istediler. Onların çalıştıkları bankadan hesabım yoktu. Arkadaşımın biri hemen fırlayıp ben gidip sana hesap açayım dedi. Diğer arkadaşım ha bire bir formlar dolduruyor, yazıyor. Bense mal gibi bir onun gözüne bakıyorum, bir diğerinin gözüne bakıyorum. Ya bunlar bu evi tutuyor ama ben ne yiyip içicem diye içimden kafayı yiyorum.

20 dakika gibi sonra arkadaşım küçük bir kağıtla geldi. Üzerinde benim adım soy adım yazıyordu. Emlakçıya verdi. Ne işe yarıyor, neyin nesi bu kağıt hala bende bilmiyorum. Arkadaş gelene kadar diğer arkadaş tüm formları doldurdu. Çantasından hanko (japon imzası) kaşesini çıkarttı. Tüm kağıtlara tek tek bastı.

Japonya’da ev tutarken birisi size kefil olması zorunludur. Eğer bir kefiliniz yoksa asla ev tutamazsınız. Maaşı veya eşinden dolayı geliri çok iyi olmalı, japon vatandaşı veya sınırsız oturumu olan bir yavancı olması zorunlu. Hankosunun belediye onaylı olması gerekli. Arkadaşımın da eşi çok zengin, o bana kefil olmuş haberim yok. Ben bu kanunu biliyorum ama bir türlü yüzümü düşürüp de bana kefil olabilir misin diye cesaret edip soramıyordum.

Allah razı olsun ben istemeden bana kefil olmuş ki bir japon bunu kolay kolay yapmaz. Ailesinden birine bile kolay kolay kefil olmazlar.

Diğer arkadaşım da çantasını açtı. İçinden bir tomar para çıkarttı, koydu masanın üzerine. O da tüm masrafları karşılamaya karar vermiş. Hem hayretler içerisinde bir sağımdaki arkadaşa bakıyorum, bir solumdaki arkadaşa bakıyorum. Ya şimdi bana ait bir evim mi olacak? İnanamıyorum!

Kira sözleşmesi tamamlandı. Bir japon kefilim ve tüm parayı ödeyen bir arkadaşım var. 1 saat içinde onların beğendiği o evi tuttuk. Sözleşmeyle anahtarları elime verdiler, çıktık kapıya. Dilim resmen tutulmuş bir şekilde bir ona sarıldım bir diğerine. Bir japon asla yapmayacağı şeyi bana yapmış, kefil olmuş. Yine bir japonun asla yapmayacağı şeyi yapmış benden bir beklentisi olmadan bir tomar parayı çıkarıp ödemiş. Ben bu insanlara nasıl bir iyilik yapmış olabilirim ki bu insanlar bana bu iyiliği yapmış olsunlar?

Ev hazırmış. İstersen hemen bu gece taşınabilirsiniz dediler. Hemen kızı aradım. Evi tuttuk, hazırlan hemen eve geçelim dedim. o da toparlandı. Zaten çoğunlukla valizdeydi kıyafetler. Ben eve gelene kadar çoğu şeyi toplamış. Ama öyle bisikletle taşınacak kadar da az değildi. Dedim bunu hemen böyle götüremeyiz. Yarına kalsın artık. O gece yine o evde kaldık.